Şimdi, ağlamak istiyorum yüreğimdeki bütün zehir akana kadar. Kanatsam diyorum, yalnızlığımı. Sahi ben yalnız mıyım? Ne zaman yalnız kaldım. Kim bilir, belki de hayat sandığım zamanlara yüzümü döneli beri yalnızım.
Şimdi, hani sokaklar boşalır ya karanlık çökünce; o saatlere özeniyor hayallerim. Tüm sokakları boşaltıyorum tek tek. Benim hayalimse bu, bana benzetiyorum. Bakan bana ait olduğunu anlasın diye. Bir bakan, bir daha gözünü alamasın diye... Eski bir binanın isimsiz ziline gidiyor parmaklarım, kapıyı kim açıyor dersiniz?
Şimdi, bir sonraki adımı düşünmüyorum; varoluşa karşı çıkmamak için. Zamanın ötesinde kaç defter eskittik de bu kadar çabuk bulduk gerçekleri? Zamanın ötesine geçemediğimiz ihtimalini hesaba katmıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder