Bir kelebeğin kanatlarıyla uçuyorum gökyüzünde. Dinleniyorum böylelikle, yürümekten daha fazla çaba sarfetsem de...
29 Aralık 2011 Perşembe
Manifesto
Sen son sözü söylerken, belki de ben orada olmayacağım. Hiç bir zaman son sözlerimiz olmayacak bizim. Uzay boşluğuna bırakılmış, yer çekimsiz bir çöp gibi havada kalacak hayallerimiz, öylece sahipsiz. Adını koyamadığımız durgunluğun sebebi çıkacak ortaya ve ben haykıracağım bilinmeyen yalnızlıklarımın içinden yine. Ve yine duyulmayacak çığlığım, kapılıp gideceğim kendi yağmurumun seline.. Sessizliğin arasından fısıldayacağım "Hoşçakal..." ve sen her zamanki gibi duymayacaksın.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder