Uçuşlarıma aşık bedenlerin, ellerine konduğum anda saldırdığı ilk yer kanatlarımdı benim.
Koptu, kırıldı, parçalandı çoğu kez, hatta kendi ellerimle kopardığıma bile şahitim.
Ama ben bir kelebeğim, gökyüzü benim evim.
Dolunay tapınağım, yıldızlar mabedim.
Medet ummayın benden, gökyüzüne aşığım ben.
Kanatlarım her zaman geri geldi, herkes gibi yürümeyi çok denedim.
Nerede, ne zaman, kime, kimle bıraktıysam hep paramparça ellerim.
Hoş, ne yapsam da ben kanatsızlığa değmedim.
Bundandır, çığlığa dönüştü ciğerlerim.
Medet ummayın benden, gökyüzüne aşığım ben...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder