Dumanla Dans

Kendimi soğuğun kollarına bırakmış, damlarken geceye yalnızlığım; simsiyah gökyüzünün altında, aydan çalınmışçasına parlıyordu gölgen. Yüzünü seçemeyecek kadar yorgun ve üşüyordu bedenim. Aniden bir duman dansa kaldırdı dudaklarını. Öyle büyülüydü ki manzara, gecenin bütün soğuğu sigaranın yanan ucundan senin ciğerlerine doluyor, duman ve dudaklarının dansıyla son buluyordu. Unuttum o an seni, geceyi, gideceğim yeri.. Yalnızca dudaklarınla dans eden dumana bıraktım kendimi, sigaran bitti ve ben gittim...