Soğuksuz diyarlara özlemim varmış ben bilmeden yürüyen, bilinçaltımın soğuk nefretinde. Anlayamayacak kadar az mı aklım yoksa anlamsız kılacak kadar çok mu? Yanlış işleyen bir düzen, ya benim düzensizliğimden algılayamayışım ya da düzenin sapkınlığından.
Gitmek istiyorum artık. Sıkıldım bu kaostan. İnsanların yaşamaktan vazgeçip, insan olduklarını hatırladıkları zamanlara dönmek istiyorum. Yaşamak istiyorum hiç bir zorunluluğum olmadan. Dayatmaların şekilsizliğini bedenimden söküp atmak, boyun eğmek deyiminin aforoz edilmesini istiyorum.
Çıkartıp beynimi bir kavanoza koymalıyım mutlu olmak için. Düşündükçe sorunların çözümsüzlüğünü, güçsüzlüğümü daha yakından görüyorum. Vazgeçmeliyim özgürlük şarkılarından, yaşamak için sistemin kölesi olmak zorunda olduğumuzu bildikçe saçlarımı kazımak, derimin her bir gözeneğini neşterle deşmek istiyorum. Kendime zarar değil bu, canımı yakmak için değil yalnızca nefes almak istiyorum. Bir nefret büyüyor içimde, öyle bir nefret ki sevgimin, sevgilimin, sevgilerimin üzerini örtüyor. Soluk borumdan geçen oksijen ciğerlerime dolmadan dağılıyor boşluklarında düşüncelerimin.
Ben hiç ölemeyeceğim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder