Hasta

Sebepsiz hıçkırıklarımın ardındaki gizli sancıları söküp atmaya gücü yetermi gökyüzünün? Bir otçul bedenine saplanıp kalmış bir ağrıyla yaşamaya devam edebilir mi? 

Bazen dermansız hastalıkların verdiği acıların sonunda hastaların psikolojik olarak intihar ettiğini düşünüyorum. Bağırsak kanseri bir hastanın kalp krizi gerçirmesi gibi. Hem de tek sağlam organı kalbiyken. Belki de acıya alışamadığından bedenim sık sık ölümü düşünüyorum. Öyle çok ki kabullenemeyişlerim kendimi kandırmaya devam edebilmek için ışıkları söndürüyorum.

İnkarlar çaresiz, gerçek değişmez, mutlu son...

Hangi virüs ya da hangi hastalıksa bu dayanılmaz sancılarımın sebebi beni 

öldürüyor, yaşam enerjimi emiyor, umutsuzluk ve mutsuzluksa cabası.