...

Dünyanın karanlığından kaçmak için kapadım gözlerimi sımsıkı. Öyle koyu kapadım ki kulaklarım bile duymadı karanlığı. Öyle dünyalara açtım ki gözlerimi, ışıklar batıyordu, ışıktan acıyordu bu kez. Kirli bir ses işittim önce, boğazlanan bir yarasanın, koyu çığlığı gibi. Sonra bir şarkı geçti, güzel bir melodiye dönüştü çığlıklar. Ağaçların hangi şarkıyı söylediğini merak ederdik ya eskiden, ağaçların yalnızca senin sevdiğin şarkıları söylediğini öğrendim sessizliğinden beri. Kim bilir daha neler öğreneceğim, neler göreceğim? Sen hiç bilmeyeceksin, hiç ölmeyeceksin benim gibi...