İlkbaharın başı, kışın sonu gibiydin sen. Kış kadar soğuk ama adı bahar. Benim değildin, ama benim ellerimdeydi ellerin. Başka aşklara isim olurken, benim aşk sandığım masalları yalanlıyordun. Bağırdım arkandan, "özledim" diye. Keşke duymasaydın, ama duydun. Ve işte o muhteşem soru: "Kimi?"
Aynı soruyu sordum ben de. Kimi özledim gerçekten? Seni diyemedim, ne kendime ne sana. Çünkü yalnızca eskiyeydi benim hasretim. Bizim bile daha güzel olduğumuz zamanlardaydı özlemim. Şimdi, ben de güzel değilim, inandığım o muhteşem sevdaların, onurlu duyguların hiç birine sahip değilim. Keşke anlattığın kadar büyük olsaydı ağaçlar, daha derinlere kök salsaydı ve sonbaharda dökülen yapraklar bu kadar çirkin olmasaydı toprağın üzerinde.
Gördün mü? Hala "özledim" diyemiyorum. Çünkü özlemler hep keşkelere gebe, hep cezalı yarınları...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder