Karanlık

 Çocuktum uyudum, gençtim koştum; yoruldum büyüdüm koca kadın oldum. Yollar, yıllar gördüm. Ne çok çiçek büyüttüm, köprülerde ne sular yürüttüm. Rüyalar gördüm hep aynı gerçeğe uyanan, uyanmadım uykumdan. Gerçeklerle hiç bir alakası olmayan gölgelere inandım, biliyorum oradaydın. Yağmurlar yağdırdım güneşli günlere gökkuşağımı gör diye, gördün de gözlerinle bakmadın yüreğime. Şimdi ben yazıyorum yine bakmayacağını bile bile…