Siyahın en beyazına gülümserim bazen, bazen böyle en beyaza bağlarım karalarımı. Derinlerimde kopan fırtınalara yastık basar boğarım dirilip beni boğmasın diye çoğu zaman. Kimi zaman da gelip kıyılarımda gezinmesine izin veririm buhranlarımın artık bana dokunamayacağını bir kez daha anlasın diye. Artık sadece bir kulak yanması, uyursam kabusu, savaşım sonsuz karanlığım... Aydınlık artık tüm dehlizlerim, ben çok değiştim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder