Susuyorum

Ben bu gün susuyorum, o sakin gülüşlerine sığınıp susuyorum. Kaç ömre yarenlik eder susmuşluğum, kaç çocuğu uyandırır düşünden, kaç fesleğen kurutur yapraklarını hesap etmeden, kayıplarımı dizip önüme susuyorum. Geçtiğim yolların hiç bir çıkanı yok hurdalık yaşantının güzelliğine uğrayan. Benimki sadece isyan yazmaya çalışırken içimde çıkan isyanı pekiştirmek. Kesip attığım her budak yeniden filizlenip karşıma çıkıyor sanki sustuğum depremlerin kıyısında. Ben hiç varolmayan masal kahramanlarını daha çok sevdim hep, ne istersem onu giydirip, onu söylettim. Şimdi yine susuyorum karanlığıma...