Evet, param parçayım şimdi. Her bir yana dağılmış umutlarım, parçalarım. Sessizliğim, suskunluğum, hiçlerim. Bedenim en ufak hücresine kadar acıyor şimdi. Bu yalnızlık boşa değilmiş meğer. Ağaçlar güzde canlanırdı benim için. Yaprakları dökülüp, hiç bir sorumlulukları kalmadığında güzelleşirlerdi. Döktüm ben de tüm yapraklarımı. Özgürüm şimdi, gülebilirim kahkahalarımın son sesinde, güldürebilirim canımın istediğini ya da ölebilirim, kim bilir?
Evet, yalnızım anılarımın içinde. Yapraksız bir ağaç gibi köklü fakat çıplak. İsyan çıkartmak değilmiş marifet, isyan olabilmekmiş damlayan siteminde. Uzanabilmekmiş zamanın kayıtsızlığına. Daha fazlasını istemektense, daha fazlasını verebilmekmiş cansız bir hayale.
Evet, eskisinden de daha korkağım şimdi. Her zaman kaçtığım gibi bugün de kaçıyorum kendimden. Kendime doğru koşar adım ilerliyorum gittiğim yolun sonunda olmadığını bile bile. Olmasan da olur ya aslında, sahtesin nasılsa...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder